تأثیر درمان مبتنی بر تحریکات بینایی بر کاهش علائم اختلال یادگیری املانویسی

زمینه و هدف: نارسایی در تمییز ادراک شنیداری یکی از عوامل اختلال املانویسی محسوب می‌شود. بر طبق فرضیه کیفیت مغزی نورون‌های آینه‌ای در انتقال معنای حرکت از سیستم بینایی به شنیداری نقش دارند. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی تحریک بینایی بر ادراک شنیداری و عملکرد املانویسی در دانش‌آموزان مبتلابه اختلال یادگیری انجام شد.  روش: طرح پژوهش تجربی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تمام دانش‌آموزان دختر و پسر مبتلابه اختلال املانویسی شهرستان تبریز در سال تحصیلی 1394-1395 با دامنه سنی 7 تا 9 سال بود که 30 نفر از این دانش‌آموزان (14 دختر و 16 پسر) به شکل در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه 15 نفرِ (هر گروه 7 دختر و 8 پسر) جایدهی شدند. ابتدا آزمون­ های تمییز ادراک شنیداری (وپمن، 1958) و پیشرفت مهارت نوشتن (راغب، 1384) بر روی هر دو گروه اجرا شد. سپس گروه آزمایش، تحریک بینایی را در 12 جلسه‌ 30 دقیقه‌ای و به مدت چهار هفته دریافت کردند. در پایان هر دو گروه مجدداً مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد.  یافته‌ها: نتایج نشان داد اجرای تحریکات بینایی موجب کاهش خطای تمییز ادراک شنیداری و بهبود عملکرد املانویسی در دانش­آموزان با اختلال املانویسی می‌شود ( 0/0001 > p). نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر، تحریک بینایی با تقویت فرایندهای ذهنی زیربنایی کودک باعث کاهش مشکلات املانویسی دانش ­آموزان می­ شود بنابراین می‌توان از این روش درمانی جدید برای بهبود اختلال املانویسی در دانش ­آموزان استفاده کرد.